VAN MOEIZAAM NAAR MOEITELOOS HOOGBEGAAFD

“At the end of the day we are all walking each other home.”
- Ram Dass -

Moeiteloos Hoogbegaafd: Hoe dan?! 

Ik heb vele woorden laten passeren voor ik het anker liet vallen bij het woord Moeiteloos. Ik had varianten met toeters en bellen, uitgesproken woorden met geladen beloftes, uitgaande van grootste successen en resultaten. Telkens benauwde ze me weer of gaven me een opgejaagd gevoel waar mijn ziel eerder van samentrok in plaats van expansiedrift door kreeg.

Moeiteloos betekent totaal niks groots of sexy’s; het belooft niks en vraagt ook niks van je. In tegenstelling tot het woord (uitzonderlijk)hoogbegaafd wat de toon al heeft gezet voordat je er zelf iets over hebt kunnen zeggen, waar je je al meteen over wil verontschuldigen of vaak een toelichting denkt te moeten geven. Bewust koos ik voor het woord Moeiteloos. Uiteraard simpel en complex tegelijkertijd, dat klopt, en hoe dat mag jij dan weer invullen voor jezelf. 

Mezelf als ervaringsdeskundigontwikkelsubject met ingewikkeld brein incluis heb ik vele geladen ervaringen waarbij ik mezelf betrapte op (in)krimpen, anders voordoen of uitleggen. Mijn neurocomplexe blauwdruk, en het gedwongen huwelijk, zoals het soms inwendig kan voelen, is geneigd van alles te willen. Waar ik echter telkens naar terugkeer, wat mij uiteindelijk het meeste kalibreert en centreert, is een harmonie van mijn innerlijke dimensies en intensiteiten.

De ingrediënten die nodig zijn voor een (u)hb-er zijn voor iedereen weer anders, wat ik wel als een algemene deler tegenkom is (wanneer jij net als ik ook weet wat maakt dat jij een innerlijke harmonie ervaart) er een moeiteloosheid ervaren wordt waarbij dingen als vanzelf lijken te gaan.

Mezelf dit toestaan is een weg van jaren en een pad van telkens delen en ervaringen laten thuiskomen en samenvallen met jezelf. Ik ben altijd onderweg, nooit klaar, eeuwig onderzoekend, worstelend en weer bovenkomend. Totaal verloren in de juiste richting en dan weer exact wetende waar ik heen wil gaan, typisch mens dus. Als ik het er allemaal maar mag zijn, onvoorwaardelijk, zoals ook kinderen en huisdieren er mogen zijn, dus waarom ons experimenterende, zinzoekende zelf niet.

Laten zijn en ruimte scheppen zijn voorwaarden die makkelijk klinken maar beoefening vereisen om te kunnen evolueren. In plaats van moeizaam mag dat wat mij betreft steeds moeitelozer, dit is het grootste cadeau wat ik mezelf heb kunnen geven. Onbeschaamd en ongecensureerd naar mijn belemmeringen en verhalen kijken, ze omarmen met liefde en zeker ook gepaste tegenzin, om weer terug te komen bij wat ik ervaar als innerlijke harmonie.

Dat is wat ik jou en jouw begaafdheid te bieden heb, eenzelfde diepgaande reis, mag ik dat met jou doen? Samen wandelend, letterlijk en figuurlijk, niks buiten beschouwing gelaten? Gewoon, omdat het er wil zijn, omdat jij er wil zijn, omdat het bij je hoort, en ik die bedding kan zijn voor je!

Met intense welkome groet,

Dyonne