DE MOED OM TE FALEN

De kunst van het falen!

Als er een ding is waar ik het meeste naar verlang is het naar mijn ongecensureerde versie van vroeger. Het meisje dat ik was toen ik met 6 jaar achter de piano ging zitten en gewoon mijn kleine vingertjes over de piano liet gaan en als een spons de instructies van mijn geweldige erudiete 80-jarige pianoleraar in me opnam...
Ik was toen moeiteloos mezelf en had volgens mijn fantastische muziekleraar geniaal ontwikkelpotentieel. Dat heeft zo’n 4 jaar kunnen rijpen totdat een ingrijpende gebeurtenis mijn creativiteit bevroor en ik niet meer zou spelen.

Op mijn 25e, zoekende naar een hobby met ad infinitum aan keuze in mijn toenmalige woonplaats Amsterdam, jeukte het mij zo om weer piano te spelen en vond ik pianodocent en muzikant bij wie ik 1-op-1 les nam. Maar het mocht niet baten. Aan hem lag het zeker niet. Mijn angst voor falen en perfectionisme maakte dat ik een heel rigide pianospel tentoonspreidde, met nul procent plezier. Dus zat er ook geen ziel in.

Inmiddels ben ik 47 en sta ik anders in het leven. Mijn kijk op leren en ontwikkelen is geheel veranderd. Mijn poging destijds in Amsterdam kwam voort uit bewijsdrang. Eerst moest ik mezelf uit de weg gaan. Het proces van leren en ontwikkelen van welke vaardigheid dan ook heeft om te slagen, hoe gek genoeg, een aantal ingrediënten nodig.

Dat zijn niet, zoals ik in mijn twintiger jaren dacht, dingen als ambitie en resultaatgerichtheid. Om iets succesvol te leren is gehechtheid aan het resultaat een ontzettende valkuil. Wat er wel toe doet is het hebben van een 'beginner’s mind,' zoals de Boeddhisten dit noemen, een nieuwsgierige openheid van geest.

Het doel, de intrinsieke motivatie is om te leren, om te genieten, het proces te ondergaan, te verdragen, in flow te zijn. Daar zit de bevrediging in. In mijn opleiding aan de Academie voor Coaching en Counselling wordt er dit jaar veel aandacht besteed aan dit onderdeel: "De kunst van het falen en hoe dat uiteindelijk leidt tot meesterschap en daadwerkelijk succes."

Niet alleen begeleid ik zelf nu mensen om hier inzicht in te krijgen en om persoonlijk meesterschap te ontwikkelen, maar ook ben ik zelf weer begonnen met pianospelen. Deze keer vanuit 180 graden gedraaide mindset!

Als mijn stem van perfectionisme zich zo nu en dan weer aandient dan erken ik deze, daal ik af naar mijn lichaam en laat mijn vingers vrij over de piano lopen en de toetsen aanraken. Alleen door vrij spel, improvisatie, met plezier in 'falen', zit er weer muziek in.

Dat werd tijd ook!

XO, Dyonne